De verhalen

Werk dat aansluit bij je ervaring

Mona en Abkar kijken elkaar heel even aan als ze het formulier tekenen waarmee ze toestemming geven voor het gebruik van de foto’s. ‘Dit is het contract van onze nieuwe baan,’ zeggen ze lachend. Want dat is wat ze graag willen: hun talent benutten, hun vak uitoefenen.

Ze studeerden beiden in Maleisië; Mona Moleculaire Biologie en Abkar Public Health. Daarvòòr studeerden ze aan de universiteit van Sanaa in Jemen.
Mona werkte 10 jaar in het laboratorium van een ziekenhuis in Jemen en vier jaar als assistent-professor op de universiteit in Sanaa.

Abkar was medisch directeur van het laboratorium Microbiologie in het ziekenhuis van Sanaa. Ze had daarnaast haar eigen privékliniek. Daar was ze aan het werk toen haar huis werd gebombardeerd. Haar beide ouders kwamen hierbij om. Haar kliniek werd daarna ook verwoest. Het was tijd om te vertrekken. Ze liet alles achter en ging naar Maleisië. Daar begon zij met een masteropleiding. Daar ontmoette ze ook Mona, die dezelfde studie deed. Ze zijn sindsdien onafscheidelijk. Toch zeggen ze dat samenwerken geen must is. Na de drie jaar studie zouden ze nog zeven jaar in Maleisië blijven.Toen hun visum verliep, konden ze niet terug naar Jemen. Ze kozen voor Nederland omdat ze graag wilden werken en mogelijkheden zagen om zichzelf optimaal te ontplooien. Hier werd hun diploma op de juiste waarde geschat.

Toen ze zich bij het M7collectief meldden waren ze nog niet lang bezig met hun inburgering. Guido, hun begeleider van M7, regelde voor hen een stageplek bij de laboratoriumopleiding van de HAN. Dit gebeurde met instemming van het Werkbedrijf. Hier konden ze de Nederlandse laboratoriumwereld leren kennen en werken aan hun Nederlands.

Hun eerste sollicitatie was bij het Radboud Universitair Medisch Centrum. Daar werden ze afgewezen, want  hun Nederlands was niet goed genoeg. Ze waren diep teleurgesteld. Maar een nieuwe kans bood zich aan. Begeleider Guido van het M7collectief had goede contacten met een bedrijf in Nijmegen; HCM Medical.

Mona en Abkar in lab

HCM Medical is een internationaal bedrijf voor de ontwikkeling en productie van medische implantaten.
Mona en Abkar mochten voor een sollicitatiegesprek komen en kregen beiden de kans om zich te bewijzen. Mona werd aangenomen bij de afdeling productontwikkeling. Abkar wilde graag werken op het lab. Haar lengte verhinderde dat. HCM zag dat ze veel waard was en zocht net zo lang tot ook zij een passende plek had. Ze is nu naar wederzijds genoegen kwaliteitscontroleur.
HCM Medical werkt samen met de Radboud Universiteit. Mona gaat daar regelmatig heen voor overleg, om kennis uit te wisselen en samen met hen producten te optimaliseren. Zij is een belangrijke spil in deze projecten.

Mona en Abkar voelen zich helemaal thuis bij HCM Medical. Ze roemen de sfeer en goede werkomgeving. ‘Iedereen helpt elkaar, iedereen is gelijk en we leren elke dag’. Dat leren gaat door en ze hopen ooit nog ver te komen. Mona in haar huidige werk, het liefst in een ziekenhuis. Abkar droomt van een eigen ziekenhuis in Jemen voor arme mensen in nood.

HCM Medical: kijken wat mensen wèl kunnen

In 2015 organiseerde HCM Medical een avond voor vluchtelingen. Het bedrijf is een voorbeeld van diversiteit. Mededirecteur Christian van Munster: ‘Voor ons is mentaliteit veel belangrijker dan een opleiding. Onze locatiemanager Reza voelt mensen feilloos aan. Hij ziet bijzondere talenten en is buitengewoon respectvol. We werken samen met het Werkbedrijf en zijn vooral geïnteresseerd in wat mensen wél kunnen. Soms zoeken we naar een oplossing als dat nodig is. Dat heeft ons allemaal veel opgeleverd.’

Nilofar stelt haar ambities bij

September 2015 vluchtte Nilofar naar Nederland samen met haar zus en moeder. Van haar broer hoorde ze dat Nederland een goed land voor vrouwen is. In Afghanistan was haar toekomst onzeker, de dreiging was toen al groot. Ze werkte bij een internationaal bedrijf dat parfum en make-up verkocht. Haar zus werkte als technisch assistent bij een omroep.

Nilofar wilde iets van haar leven maken. Ze moest echter vier jaar wachten voordat ze kon beginnen met een studie. Dus werkte ze in het AZC en bij het COA als vrijwilliger. Ze hielp mensen uit Pakistan, India, Iran en Afghanistan. Ze tolkte in de vijf talen die ze spreekt. Ook ontwikkelde ze activiteiten voor kinderen. Bij het vrijwilligerswerk ontmoette ze veel Nederlanders. Hierdoor kon ze haar Nederlands oefenen dat ze leerde in het AZC. In 2020 mocht ze in Malden dan eindelijk inburgeren. Ze haalde haar diploma en wilde hierna haar Nederlands verder opkrikken. Dat lukte.

Nu kon ze eindelijk gaan studeren. Haar droom was een koksopleiding. Ze kwam in contact met het M7collectief met Burgie en Roos. Samen met hen ging ze praten bij de MBO horeca opleiding voor een koksopleiding. Ze kreeg te horen dat ze wijn moest proeven, varkensvlees bereiden en dat ze de Ramadan indien nodig moest onderbreken. Ze besloot ervan af te zien met pijn in haar hart.
Kinderopvang dan? Burgie van het M7collectief zoekt voor haar uit welke opleiding ze dan moet doen. Ze is laaiend enthousiast maar hier loopt ze aan tegen een onmogelijk hoge taal-eis. Haar Nederlands is onvoldoende, krijgt ze te horen. De begeleiders van het M7collectief vinden het onbegrijpelijk. Er komen toch ook veel anderstalige kinderen en ouders naar een opvang? Nilofar spreekt meerdere talen en kan zich bovendien uitstekend verstaanbaar maken in het Nederlands!

Een van de hobby’s van Nilofar is borduren volgens Afghaanse traditie.

Uiteindelijk komt ze uit bij maatschappelijke zorg en wil ze persoonlijk begeleider worden. ‘Ik wil een hele goede worden,’ zegt Nilofar trots. ‘Niveau vier is mijn streven, het hoogste niveau. De docenten zijn tevreden. Nilofar vindt een stageplek bij het Huis van Compassie. Ze is hier coördinator van een aantal activiteiten. Zo wordt er elke maandag een grote maaltijd geserveerd voor mensen met een smalle beurs. ‘Maar iedereen is welkom,’ zegt Nilofar uitnodigend. ‘Het gaat ook om ontmoeten en van elkaar leren’.

‘Volgend jaar moet ik een betaalde baan vinden en dan ga ik een dag per week naar school en vier dagen werken.’ Dat gaat Nilofar met haar drive, veerkracht en positieve instelling met glans lukken.

Een interessante studie en meer zelfvertrouwen

Bassam komt uit de kustplaats Latakia in Syrië. Zijn ouders wonen daar nog steeds. Hij studeerde economie toen hij vertrok in 2018. In 2019 kwam hij naar Nijmegen en begon direct als vrijwillig gastheer bij Gezellig (www.gezellig.nl). Zijn doel was om een sociale omgeving en een toekomst op te bouwen. Al snel kwam hij terecht bij Carla van het M7collectief.

Carla: “Toen hij om ondersteuning vroeg, wist hij niet wat hij wilde. We hebben veel studies bekeken en zijn interesses en competenties in kaart gebracht. We bezochten twee open dagen bij de HAN. Samen deden we de inschrijvingsprocedure en de aanvraag bij DUO. Ik was er voor hem en dat gaf hem vertrouwen. Voor de meeste jongeren is dit een zware en onzekere periode. Hulp is dan welkom.”

Zelfstudie in het klaslokaal

Omdat zijn Nederlands heel goed was, kon Bassam gaan studeren aan de HAN, Food en Business. De eerste weken vond hij erg moeilijk. “Ik ben een perfectionist en dat is soms ook lastig. Ik vroeg me af of ik opdrachten wel goed deed. Maar ook het onderwijssysteem is ingewikkeld. Carla van M7 heeft me heel goed begeleid en de weg gewezen. Dat was nodig. Ze is geduldig en thuis op de HAN. In mijn eentje was ik er écht niet uitgekomen.”

Bij de mooie glas-in-lood ramen in het HAN-gebouw

Bassam zou dolgraag acteren bij theater en film. Hij is daarom lid geworden van theatergroep Alledaags.

“Ik hou van comedy. Miscommunicatie is een centraal thema bij de scènes die wij spelen. Daar kun je grappige situaties mee uitbeelden,”vertelt hij vol vuur. “Kijk maar eens naar de film Thats my Boy van regisseur Sean Anders. Ik vertel er niets over. Je moet echt kijken!”

Een andere hobby is sport: fitness, gewichtheffen en fietsen. Dat doet hij voor zijn gezondheid. Hij woog 90 kilo. Door de stress het eerste jaar in Nederland was hij veel gaan eten. Hij bewoog nauwelijks. Zijn zelfvertrouwen was gedaald tot een dieptepunt. Hij wilde zelf uit deze dip komen en ging op onderzoek uit. Zijn doorzettingsvermogen deed de rest. Hij voelt zich nu beter dan ooit.

"In dit prachtige gebouw ligt mijn toekomst"

"Toen ik op het laboratorium kwam vond ik mijzelf terug"

Rabah was van beroep Consultant Aluminium in Syrië en Libanon. De fabriek waar hij werkte, maakte producten voor de bouw zoals deuren en ramen. Door zijn werk kon hij met familie naar Libanon vluchten toen de oorlog hen op de hielen zat. Helaas kon hij hier geen toekomst opbouwen. Zijn vrouw en hun twee dochters vertrokken naar Nederland in 2015. Hij bleef achter met hun gehandicapte zoon, nog een zoon en een dochter en zijn moeder. Moeder overleed in Libanon. In 2016 kwam hij met de kinderen naar Nederland.

Samen met zijn vrouw zorgt hij nu voor hun zwaar gehandicapte zoon. ‘Ik wil ook graag mijn oude beroep weer uitoefenen’, aldus Rabah. ‘Maar mijn specialisme is hier gedateerd en ook mijn leeftijd (54 jaar) werkt niet echt mee. Veel vacatures vragen om laboratoriumervaring.’ Hij dacht eerst nog om een opleiding te gaan doen. Maar dat kon hij niet betalen.

Met behulp van zijn dochter Lina en Guido van het M7collectief kwam hij als vrijwillig technisch onderwijs assistent terecht op de laboratoriumschool van de HAN. Djawid uit Afghanistan begeleidt én begrijpt hem. Hij weet als geen ander wat Rabah en zijn familie meemaakten.

‘Toen ik hier kwam, vond ik mijzelf weer terug. Ik zie het als een eerste stap. Een volgende is misschien een baan als studentenbegeleider. Dan kan ik met mijn ervaring iets voor hen betekenen. Dat is mijn droom. Daarom werk ik aan mijn Nederlands. Dat moet wel goed zijn!’

"Ik wil een goede schilder worden"

Robel woont nu acht jaar in Nederland. Hij wil graag schilder worden en doet de vakopleiding bij het ROC. Baukje van Collectief M7 begeleidde hem naar deze studierichting. Het ROC vond aanvankelijk zijn taal niet goed genoeg om de studie succesvol af te ronden. Dat argument vond zijn begeleider onvoldoende. Taal leer je tenslotte ook in de praktijk. Baukje ging praten bij het ROC en Robel werd gelukkig alsnog toegelaten. Hij vond tevens een stage adres als leerling-schilder bij De Variabele.

Maar hij was er nog niet. Als schilder heb je een veiligheidscertificaat nodig. Hij had zich hier al in verdiept maar liep tegen een aantal hobbels aan. Zou een korte cursus met aanvullend examen kunnen? Het stagebedrijf bood deze mogelijkheid. Helaas wilden ze hem hier nu ook niet toelaten. Wederom kwam zijn begeleider in actie. Het bedrijf vertelde haar dat ze bang waren dat Robel gedemotiveerd zou raken als hij het niet zou halen. De taal zou het grootste struikelblok zijn. ‘Het was aardig bedoeld,’ zegt Baukje: ‘maar zijn motivatie is zó overduidelijk. Hij wil aan de slag!’

Robel vult haar aan: ‘De theorie gaat over alle dingen in de bouw. Dat heb ik niet nodig. Ik wil een goede schilder worden en geen elektricien of tegelzetter. Er is nu een oplossing en ik kan mijn veiligheidscertificaat voor schilder gaan doen.’

 

Het komend jaar gaat hij verder voor een hoger niveau. ‘Ik kan nu behangen, binnen en buiten schilderen en kitten. Glas goed recht snijden is moeilijk. Dat moet ik vaker oefenen. Volgend jaar hoop ik klaar te zijn met niveau 2.’ ‘Ik heb veel geluk gehad met al mijn begeleiders en vind het fijn om hier te wonen en te werken. En ik wil Nederland nóg beter leren kennen,’ besluit hij.

Javid bewandelt de weg van broodbaan naar droombaan

Javid woont inmiddels ruim 4 jaar in Nederland. In Iran trad Javid Ardani (1981, Teheran) op als musicus en gaf les op de Ney (Perzische fluit) en de Tunbak (Perzische trommel). Hij had les van beroemde meesters en speelde op festivals in Zwitserland, Duitsland, Frankrijk en Nederland. Muziek is zijn leven. Maar nuchter als hij is, weet hij dat je van muziek niet kunt bestaan. Toch blijft het zijn droom om ooit als musicus zijn brood te verdienen.

In Iran was Javid master architect assistent. In Nederland wilde hij graag weer aan de slag, maar hoe? Vorig jaar zomer maakte hij kennis met het M7collectief. Zij hielpen hem bij het vinden van de juiste opleiding aan de HAN en zijn zelfvertrouwen nam hierdoor toe. Na een sollicitatietraining bij het UWV vond hij een stageplek als bouwkundige bij bouwbedrijf Klok. Hij kwam er snel achter dat bouwen in Nederland aan veel regels gebonden is en moest dus nog veel leren. Via het UAF-studiefonds kan hij zijn bachelor halen en weer als volwaardig bouwkundige aan de slag.

Javid is vrijwilliger bij Elanart, de stichting die vorig jaar “Appeltje van Oranje’ won. www.elanart.nl

Wilt u Javid Ardani of het Parso Quartet boeken? Dat kan direct via hem: 06 36422633, Javidardani@gmail.com  Javid is actief op social media.

Javid, optreden bij Mashed Cultures Lindenberg, april 2022

Tariq ontwerpt sprekend logo M7

Toen de Syrische Tariq Alareashy hoorde dat collectiefM7 een logo wilde, greep hij die kans direct aan. Hij had in Saoedi Arabië, waar hij 18 jaar woonde, een cursus vormgeving en marketing gedaan en werkte bij een PR-bureau. ‘Ik koos voor het beeld van onze stad, de brug van het nieuwe Nijmegen. De Oversteek is een mooi symbool,’ aldus Tariq. M7 is blij met zijn sprekende ontwerp.

Tariq wil graag verder als grafisch vormgever. Maar eerst wil hij geld verdienen om zijn familie na zes jaar weer eens te zien. Daarom pakt hij al het  werk aan dat op zijn pad komt.

Als hij terug is, wil hij gaan studeren en werken om zijn kennis bij te spijkeren en een zelfstandig bestaan op te bouwen.